Bolesław Pylak urodził się 20 sierpnia 1921 w Łopienniku Górnym. Do momentu rozpoczęcia II wojny światowej uczył się w gimnazjum i liceum w Tarnowskich Górach. W trakcie okupacji niemieckiej, zabezpieczając się przed przymusowym wywiezieniem na roboty do Niemiec, pracował w gospodarstwie rolnym swego ojca, który był plantatorem tytoniu. Później był zatrudniony w Urzędzie Gminy w Łopienniku. Od 1941 był żołnierzem Batalionów Chłopskich (pseudonim „Kalina”). W 1943 uzyskał konspiracyjną maturę. 
 

Reklama________________________________________________________________________________

Optima               Zamów kuriera Paczki, przesyłki

Kurier-Lublin.pl

Bezpłatna dostawa sklepu spożywczego tel. 534-787-231

WDomowychCenach.pl

_______________________________________________________________________________________
 

W latach 1943–1948 studiował w lubelskim Wyższym Seminarium Duchownym. Po zakończeniu okupacji w 1944 rozpoczął również studia na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył w 1948 z tytułem magistra teologii. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 czerwca 1948 w Lublinie Stefan Wyszyński, biskup diecezjalny lubelski. 

W latach 1949–1953 odbył studia specjalistyczne na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, które ukończył je ze stopniem doktora teologii dogmatycznej. Habilitację w tym zakresie uzyskał w 1969 także na KUL. Pracę na uniwersytecie zakończył w 1994 roku. W 1952 został wykładowcą w Wyższym Seminarium Duchownym w Lublinie. W latach 1958–1966 sprawował urząd wicerektora tego seminarium. 

14 marca 1966 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji lubelskiej ze stolicą tytularną Midica. Święcenia biskupie otrzymał 29 maja 1966 w katedrze św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Lublinie. Udzielił mu ich biskup diecezjalny lubelski Piotr Kałwa, któremu towarzyszyli Ignacy Tokarczuk, biskup diecezjalny przemyski, i Jan Mazur, biskup pomocniczy lubelski. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „In Te Domine speravi” (Tobie, Panie, zaufałem). 

Po śmierci biskupa Piotra Kałwy od 19 lipca 1974 do 9 czerwca 1975 zarządzał diecezją w charakterze wikariusza kapitulnego. 9 czerwca 1975 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji lubelskiej, a 23 czerwca 1975 kanonicznie objął diecezję. 20 lipca 1975 odbył ingres do katedry lubelskiej. 

25 maja 1992 w związku z ustanowieniem metropolii lubelskiej został wyniesiony do godności arcybiskupa metropolity lubelskiego. 29 czerwca 1992 otrzymał w Bazylice św. Piotra w Rzymie paliusz metropolitarny. W 1977 zarządził II Synod Diecezji Lubelskiej. W 1993 ustanowił kapitułę kolegiacką przy kościele pokatedralnym Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Chełmie. Jako biskup diecezjalny lubelski sprawował urząd wielkiego kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. 
 

14 czerwca 1997 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z urzędu arcybiskupa metropolity lubelskiego. Obecnie jest najstarszym biskupem seniorem w Konferencji Episkopatu Polski.