Twórcą pojęcia miłości platonicznej jest grecki filozof Platon, który na kartach ,,Uczty’’ pozbawił miłość  jej wymiaru cielesnego i fizycznego oraz uznał ją, jako drogę wiodącą do  wyższych form poznania, innych niż miłość cielesna, a w szczególności homoseksualna takich jak  poznanie dobra i piękna.
Każdy z nas zna zapewne różne definicje miłości. Według etymologicznego znaczenia  słowo ‘’miłość’’ oznacza uczucie rozumiane, jako typ relacji i postaw. Według św. Tomasza z Akwinu miłość jest dążeniem bytu do dobra, a według 1 Listu do Koryntian jest ona uważana za najważniejszą ze wszystkich cnót a także to, że nadaje ona sens życiu człowieka. W XIV i XV wieku słowo ‘’miłość’’ oznaczało współczucie i miłosierdzie. Słowo to, pochodzi od prasłowiańskiego milostb oznaczającego litość.
Miłość platoniczna jest miłością przepełnioną obsesyjnym myśleniem o swoim obiekcie miłości, bardzo silną emocjonalnie, ale nigdy niespełnioną. Jest to miłość wyidealizowana, wolna od zmysłowości i przyjacielska, opierająca się na związku duchowym. Dzięki naszej wyobraźni, tworzymy sobie obraz idealnego, ciepłego i wyjątkowego partnera, jednocześnie pragnąc, żeby był blisko.
Współcześnie, miłość platoniczna rozumiana jest, jako miłość przyjacielska, oparta na miłości duchowej. Jest to miłość objawiająca się zakochaniem w osobie dla nas nieosiągalnej i pragnieniem osiągnięcia bliskości będąc w związku z tą osobą.  Miłość platoniczna jest typem miłości, której najczęściej doświadczają nastolatki, zakochując się w artystach, reżyserach i muzykach.
Miłość platoniczna, pomimo faktu, iż nigdy nie jest pełniona, pozwala nam przetrwać trudne okresy czasu w naszym życiu, poprzez nieustanne myślenie o ukochanej osobie.
Miłość platoniczna- co ona oznacza?
Nawiązując do definicji miłości platonicznej można stwierdzić, że oznacza ona miłość przepełnioną obsesyjnym myśleniem o obiekcie swojej miłości, bardzo silną emocjonalnie, ale nigdy niespełnioną. Jest miłością wyidealizowaną, wolną od zmysłowości i przyjacielską, opierającą się na związku duchowym. Dzięki naszej wyobraźni tworzymy sobie obraz idealnego, ciepłego i wyjątkowego partnera, jednocześnie pragnąc żeby być blisko.
W okresie starożytności miłość platoniczna przewija się w biblijnej opowieści o cierpieniu Hioba oraz jest motywem przewodnim w Sonetach do Laury autorstwa Francesco Petrarki.  Zarówno cierpienia Hioba jak i miłość autora do Laury łączy nieziemska postać. W przypadku Hioba jest to Wszechmogący Stwórca nieba i ziemi natomiast w przypadku Petrarki jest to postać Laury, wyidealizowanej przez miłość i pragnienia autora.  W średniowieczu miłość dobrym przykładem miłości platonicznej trwającej dozgonnie jest Franciszek i Klara, a także św. Aleksy, który w noc poślubną porzucił swoją małżonkę aby oddać się Bogu.  ,,Cierpienia Młodego Wertera’’ autorstwa Goethego stanową przykład przetrwania miłości platonicznej w literaturze światowej do końca osiemnastego wieku, która ukazana jest, jako uczucie namiętności, w której adorowany jest obiekt uwielbienia oraz poprzez namiętność i uwielbienie sam adorujący, tzn. Werter, doznaje samouwielbienia. Współcześnie mamy szereg przykładów miłości platonicznej do Boga do których należy Matka Teresa, św. Jan Paweł II oraz Papież Franciszek. To właśnie ich miłość platoniczna do Wszechmogącego Boga sprawia, że potrafią poświęcić się trędowaty, lub podjąć dialog wśród religii chrześcijańskich i  kontynuować go ze wszystkimi religiami świata.
 
Ryzyko miłości platonicznej
Oprócz pozytywnego działania miłości platonicznej, występuje jej ryzyko, objawiające się w postaci dewiacji lub dziwaczności. Jednostronność miłości platonicznej, może prowadzić do chorób psychicznych, przestępstw, a nawet samobójstw. Niedojrzałość psychiczna osoby kochającej platoniczne oraz jej wyobrażenie o obiekcie pożądania może prowadzić do obłędu, schizofrenii,  frustracji, morderstwa, czy jak w przypadku młodego Wertera do samobójstwa.  Istnienie tego ryzyka w miłości platonicznej budzi pytanie dlaczego w miłości platonicznej występuje tyle nieszczęść skoro obiekt miłości jest poza naszym zasięgiem? Czy właśnie brak bezpośredniego kontaktu wywołuje to ryzyko?
Odpowiedź na zadane pytania może zmieniać się w czasie i być różna w zależności od reprezentowanego światopoglądu. Wydaje mi się jednak, że jeżeli miłość platoniczna w ujęciu miłości braterskiej ma swoje oparcie w Bogu, to wówczas każdego dnia  objawia się ona w  istnieniu i działaniu. Taki rodzaj miłości platonicznej stanowi podstawę działania na rzecz bliźnich, cierpiących i jednocześnie jest wykładnikiem wielkości człowieka zobrazowanego przez największe autorytety świętych.